اجتماع ، فضای پیچیده ای است که برای زندگی کردن در آن و ادامه ی حیات باید به دنبال برقراری روابط و ارتباط با دیگران باشیم.نفس فعالیت در جامعه ، یاد گرفتن رفتارهای مشارکتی ، برقراری ارتباط با دیگران به نحو صحیح ، رعایت حقوق فردی و اجتماعی و احترام به همنوع است .
در جامعه ی ما در سالهای اخیر شاهد هستیم که نوع رفتارهای اجتماعی دستخوش تغییرات شده و افراد واکنش های متفاوتی در خصوص مقوله های مختلف از خود بروز می دهند.
کاهش حس احترام و قدرشناسی ، فحاشی و توهین ، نزول و سقوط اخلاقیات ، خشونت های کلامی و فیزیکی از جمله مواردی است که در جامعه ی امروز ایران به شدت رواج یافته و این موارد مختص قشر خاصی نیست و حتی سطح تحصیلات در این میان تاثیری ندارد.
جامعه شناسان معتقدند که باید به دنبال آسیب شناسی این رفتارها بود . از دلایل عمده ی این گونه پدیده ها شرایط زندگی افراد ، میزان تنش ها ، تربیت و موقعیت خانوادگی ، جایگاه اجتماعی ،شرایط اقتصادی و … است اما همه ی این دلایل نباید موجب شود که افراد تنش های فردی را به محیط پیرامون خود تسری دهند.
توهین کلامی یکی از مواردی است که بیشتر از خشونت فیزیکی بر اطرافیان تاثیر می گذارد .آنچه که در محیط های کنونی میتوان مشاهده کرد این است که نوع ارتباط افراد با یکدیگر حتی ارتباط های رفاقتی درجه ای از توهین و استفاده از الفاظ زشت به هم نمی کاهد برعکس هر چه ارتباط صمیمی تری بین افراد برقرار باشد میزان حس احترام و قدرشناسی کاهش یافته و اشخاص به خود اجازه می دهند که هرگونه می خواهند با طرف مقابل خود صحبت کنند.
آنچه که مسلم است این رفتارها تنها نشان دهنده ی تنش بیش از حد افراد از سایر روابط اجتماعی و یا شخصی است که به صورت عصبانیت ،پرخاشگری و توهین به نزدیکان ،همکاران و کسانی است که در جهت جوابگویی و تلافی بر نمی آیند ،بروز پیدا می کند و این رفتارها موجب می شود که حس اعتماد و همدلی در بین افراد کاهش یافته و بدین ترتیب در فضایی که باید حس اعتماد ،قدرشناسی و احترام وجود داشته باشد این حس به یک حلقه ی مفقوده تبدیل شود و از اهمیت روابط اخلاقی و انسانی کاسته شود .
یادداشت : ماریا اخوان فعال فرهنگی _ رسانه
ثبت دیدگاه