اختصاصی حکایت گیلان | میم الف:
حالش خوب نبود،فشار خونش طبق اعلام پرستار اورژانس «بیمارستان آریا» رشت بیست بود ،اما باید می رفت،چون بیمه تکمیلی اش با این بیمارستان قرارداد نداشت و پرداخت هزینه های سرسام آور بیمارستان خصوصی به صورت شخصی خارج از توانش بود.
درباره بیمه اش سوال کردم ،گفت بازنشسته تامین اجتماعی هستم و بیمه تکمیلی ام آتیه سازان است ،اما آتیه سازان با این بیمارستان قرار داد ندارد و اگر بخواهم اینجا بستری شوم باید هزینه ها را شخصا پرداخت کنم و به من می گویند باید به بیمارستان دیگری بروم.
دختر جوان همراهش گفت از بیمه تکمیلی رضایت نداریم، چون خدماتش محدود به برخی از بیمارستان هاست و حالا باید مادرم را که فشار خونش طبق اعلام پرستار بیمارستان ۱۹ است به بیمارستان دیگری منتقل کنم .
پیرزن بیمار می گفت عیب دیگری که بیمه آتیه سازان دارد این است که این بیمه سقف بستری اش بسیار محدود است و برای بیمارانی که در بخش و آی سی یو بستری می شوند تفاوتی قائل نشده است و این در حالی است که وقتی مریضی در بیمارستان خصوصی در آی سی یو بستری می شود باید حدود هفت و نیم میلیون تومان بابت هر یک شبانه روز از بستری شدنش بپردازد و با توجه به اینکه در بیمه آتیه سازان تفاوتی میان بیمار بستری شده در بخش عادی با بیمار بستری در آی سی یو قائل نشده اند ، بنابراین هزینه هنگفتی به صورت شخصی به بیمار و خانواده اش تحمیل می شود.
پیرزن رنجور که حالا دغدغه طی کردن مسافت راه برای رسیدن به بیمارستان دیگر طرف قرار داد با بیمه آتیه سازان به دغدغه های دیگرش نیز اضافه شده بود ادامه داد: بارها خدمات بیمه تکمیلی خودم و دیگر همکارانم را با خدمات بیمه ای دیگر بخش ها مقایسه کرده ام و متوجه شده ام که شرایط آنان بسیار بهتر است و امیدواریم تامین اجتماعی در این باره تجدید نظر کند.
پیرزن در حالی که بخاطر فشار خون بالایش حال مساعدی نداشت و بخاطر درد شدید پا که به گفته خودش به واسطه سالها سر پا ایستادن در کنار دستگاه های نخ ریسی محل خدمتش برایش رقم خورده بود ناله میکرد ،لنگ لنگ زنان از بیمارستان خارج شد تا به بیمارستان دیگری که با بیمه تکمیلی اش طرف قرار داد است مراجعه کند.
پیرزن ها و پیرمردهایی که سالها برای حرکت چرخ تولید این کشور در گرما و سرما شبانه روزی تلاش کرده اند و به واسطه فشار کاری در دوران کهولت سن به بیماری های مختلف قلبی، عروقی_ دیابت _ فشارخون و… مبتلا شده اند ، دور از انصاف است که در این روزها که تکیه گاهشان عصا و شانه های فرزندانشان است برای تامین هزینه های درمانشان کاسه (چه کنم ) به دست بگیرند.
ایکاش متولیان این امر با نگاهی دلسوزانه تر در زمان انعقاد قرار دادهای این چنینی و با هدف حمایت بیشتر از این افراد عمل کنند تا حداقل برای چند شب بستری شدن در بیمارستان های خصوصی که هزینه های هنگفتی به همراه دارد تشویش خاطر نداشته باشند و از این بیمارستان به آن بیمارستان مراجعه نکنند.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه