به گزارش پایگاه خبری اندیشه تازه ؛ در روزهای اخیر، پیش‌بینی ورود یک سامانه بارشی سنگین و احتمال بارش برف در مناطق جلگه‌ای گیلان، باعث اعلام وضعیت بحران و آماده‌باش کامل دستگاه‌های اجرایی شد. با این حال، برخلاف پیش‌بینی‌ها، بارش شدیدی در مناطق مذکور رخ نداد و این موضوع موجب نارضایتی برخی شهروندان و مدیران شد. اما برای درک بهتر این مسئله، باید به سه نکته اساسی توجه کرد:
۱. چرا پیش‌بینی وضعیت هوا همیشه دقیق نیست؟
پیش‌بینی وضعیت جوی به‌ویژه در مناطقی با اقلیم پیچیده‌ای مانند گیلان، امری بسیار دشوار است. در کشورهای پیشرفته، پیش‌بینی‌های جوی مبتنی بر داده‌های گسترده‌ای از ماهواره‌های پیشرفته، رادارهای قدرتمند و شبکه‌های حسگر زمینی انجام می‌شود. اما در ایران، به دلیل محدودیت‌های فناوری، نبود دسترسی مستقیم به برخی منابع داده‌های جهانی و تغییرات ناگهانی اقلیمی، امکان خطای پیش‌بینی بیشتر است. سامانه‌های هواشناسی، مدل‌های عددی را تحلیل کرده و بر اساس الگوهای گذشته، آینده را تخمین می‌زنند، اما طبیعت همیشه مطابق این مدل‌ها رفتار نمی‌کند. بنابراین، نباید انتظار پیش‌بینی ۱۰۰ درصد دقیق را داشت.
۲. عدم وقوع بحران، بهتر از وقوع آن است
یکی از وظایف اصلی ستاد بحران، پیشگیری و کاهش خسارات ناشی از بحران‌های احتمالی است. وقتی پیش‌بینی یک بحران جدی مطرح می‌شود، عقل سلیم حکم می‌کند که دستگاه‌ها به حالت آماده‌باش درآیند، حتی اگر در نهایت آن بحران رخ ندهد. نارضایتی از این موضوع نباید باعث شود که در آینده، دستگاه‌های مسئول از اعلام هشدارهای پیشگیرانه خودداری کنند. یک هشدار غیرضروری بهتر از یک غافلگیری فاجعه‌بار است. بسیاری از کشورها در مواقع مشابه، سیاست «احتیاط حداکثری» را در پیش می‌گیرند، زیرا هزینه آماده‌باش کاذب به‌مراتب کمتر از هزینه‌های ناشی از یک بحران واقعی است.
۳. آمادگی دستگاه‌های دولتی و شهرداری، یک وظیفه ذاتی است
مردم از دولت و شهرداری انتظار دارند که در مواقع بحران، بدون منت و بدون نگاه هزینه‌محور، به وظایف خود عمل کنند. اگرچه آماده‌باش و تأمین تجهیزات لجستیکی هزینه دارد، اما این بخشی از مسئولیت ذاتی این نهادهاست. شهرداری‌ها و سایر دستگاه‌های اجرایی باید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی کنند که هزینه‌های پیشگیری و مدیریت بحران، فشار مضاعفی بر منابع مالی آن‌ها تحمیل نکند. ضمن اینکه مشکلات اقتصادی قابل‌درک است، اما ایمنی و رفاه شهروندان باید اولویت اصلی باشد.
در نهایت، لازم است که ضمن تقویت فناوری‌های پیش‌بینی هواشناسی و بهبود هماهنگی بین نهادهای مسئول، فرهنگ پذیرش هشدارهای پیشگیرانه در جامعه تقویت شود. شاید پیش‌بینی اخیر کاملاً دقیق نبود، اما اگر واقعاً برف سنگینی می‌بارید و آماده‌باشی وجود نداشت، انتقادات به‌مراتب شدیدتر می‌بود. بنابراین، باید از تجربه‌های این‌چنینی درس گرفت، نه اینکه اصل آماده‌باش و مدیریت بحران را زیر سؤال برد.
ثبت دیدگاه