اندیشه تازه سرویس اجتماعی ؛ مژگان شفاعتی _ با آغاز فصل سرما و شیوع گستردهی بیماریهای ویروسی، مدارس به یکی از اصلیترین کانونهای انتقال بیماری تبدیل شدهاند. هر روز تعداد زیادی از دانشآموزان با علائم بیماری در کلاسها حضور پیدا میکنند یا پس از چند روز غیبت، ویروس را از مدرسه به خانه منتقل میکنند. نتیجهی این روند، درگیری خانوادهها در کلینیک های پزشکی ، طولانی شدن چرخهی بیماری و افزایش فشار بر نظام سلامت است؛ چرخهای معیوب که همچنان ادامه دارد.
در شرایط فعلی، آمار غیبت دانشآموزان نگرانکننده است. در کلاسهای هر پایه تحصیلی، روزانه از هر کلاس بین 10 تا حتی 15 نفر غیبت دارند. این یعنی بخش قابل توجهی از دانشآموزان از روند آموزش عقب میمانند، محتوای درسی را ناقص دریافت میکنند و عملاً عدالت آموزشی زیر سؤال میرود. کلاس حضوریای که نیمی از دانشآموزانش غایب هستند، نه آموزشی مؤثر است و نه سالم.بسیاری از اولیای دانش آموزان با تماس تلفنی و ارسال پیام ، خواستار تعطیلی مدارس، همزمان با شیوع آنفولانزای فصلی شده اند.
سوال اساسی اینجاست: چرا وزارت آموزش و پرورش در چنین شرایطی تصمیمی جدی برای تعطیلی موقت مدارس و برگزاری کلاسهای آنلاین نمیگیرد؟ تجربهی سالهای گذشته نشان داده است که آموزش مجازی، هرچند بینقص نیست، اما در شرایط بحرانی میتواند جایگزینی منطقی و ایمن برای آموزش حضوری باشد. سلامت دانشآموزان، معلمان و خانوادهها نباید نادیده گرفته شود.
آیا واقعاً یادگیری دانشآموزان به قیمت جان و سلامت آنها و عزیزانشان ارزش دارد؟ آیا بهتر نیست به جای اصرار بر حضور فیزیکی در شرایط شیوع بیماری، با تصمیمی مسئولانه و پیشگیرانه، از گسترش بیماری جلوگیری کنیم و فرصت یادگیری برابر را برای همهی دانشآموزان فراهم آوریم؟
انتظار میرود آموزش و پرورش با نگاهی واقعبینانه و دلسوزانه، سلامت را در اولویت قرار دهد و با استفاده از ظرفیت آموزش آنلاین، مانع از تداوم این چرخهی خطرناک شود. بیتوجهی امروز، میتواند هزینههای جبرانناپذیری برای نظام سلامت و خانواده ها به همراه داشته باشد.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه