اندیشه تازه سرویس اجتماعی ؛ زندگی برای افراد فرصت طلب مانند یک سود بزرگ است. این افراد برای هر حرکتی که می کنند به دنبال سود و منفت هستند. حمله معروف آنها ” چه چیزی برای من داره” است. این افراد به هر وسیله ای متوسل می شوند تا دیگران را به خدمت بگیرند و در این موضوع بسیار خبره اند. ویژگی دورنی افراد این است که در یک ترس به سر می برند، معتقدند که دنیا حق آنها را خورده است و توانایی ارتباط عمیق با انسان ها را ندارند.
افراد این گروه بسیار خودخواه، مداخله جو، بازیدهنده، از پشت خنجرزن، مرموز، متملق و چاپلوس، بی معرفت، عاری از صداقت، قدرنشناس، بدپیله، و فریبکار هستند.
فرصتطلب ها تنها برای خود زندگی می کنند. آنها تنها زمانی شما را در زندگیشان می خواهند که برایشان سودی دارید. این افراد از هر فرصتی برای جلو انداختن خود استفاده می کنند و زمانی که نتوانند از کسی سود ببرند یا وقتی به آنچه می خواسته اند رسیده باشند و دیگر کاری با آن فرد نداشته باشند او را مانند دستمال استفاده شده و بی مصرف به دور می اندازند بدون اینکه درباره ی رفتارشان تامل کنند.
افراد فرصتطلب با ما چه می کنند؟
زندگی در کنار اینگونه افراد به ما این احساس را می دهد که ما صرفنظر از سودی که برای او داریم، ارزش و مقداری نداریم و فقط مورد استفاده قرار می گیریم. رابطه بر اساس نیاز سوداگر و توان ما در برآوردن آن نیاز استوار بوده است.
چنین رابطه ای، احساس پوچی، مصرف شدگی و فریب خوردگی را در انسان تثبیت می کند و شخص را سرخورده از رابطه می کند و دلسردی گزنده ای بر جای می گذارد. علت اصلی چنین احساسی این است که فرصت طلب و سوداگر، بهنگام نیاز، خوش خلق و خوش رفتار و دلجو است و بهنگام بی نیازی تندخو و سرد و دل کنده، و این دوگانگی رفتار، ما را گرفتار نوعی Mood و ندانم چکاری می کند.
فرد سودجو و سوداگر در ما احساس بی ارزشی، ناامنی و نوعی عجز و لذا خشم از علت دلبستگی یا وابستگی بوجود می آورد. ما با بدبینی به رابطه نگاه می کنیم و خیال می کنیم که طرف مقابل، ما را احمق می پندارد. در حالی که ما در رویای بوجود آمدن یک رابطه امن، به خواست های طرف دیگر پاسخ مثبت می دهیم.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه