همه ساله در ۱۷ مرداد سالروز شهادت محمود صارمی که به نام روز خبرنگار نامگذاری شد ، جدا از تبریک هایی که به واسطه این روز به خبرنگار گفته می شود ، معضلات این حرفه دوباره عنوان می گردد.
اینکه خبرنگاران کشور از نظر امنیت شغلی ،در آمد و چالش های این کار ، دل خونی دارند ، موضوعی است که تنها کسانی که عاشقانه این حرفه را دنبال می کنند و به آن می پردازند ،درک می کنند.
شرایط کاری بیشتر خبرنگاران در سطح کشور به گونه ای است که از نظر درآمدی کفاف زندگی روزمره آنها را نمی دهد، شاید در پایتخت مسائل حقوقی و بیمه خبرنگاری تعریف شده باشد اما در شهرستان‌ها این امر چندان برای مدیران مسوول ،ادارات و نهادهایی که باید حمایتگر خبرنگاران باشند ،حایز اهمیت نیست.
به نسبت چالش های کاری نیز گریبانگیر خبرنگاران است ، انتقاد در خبر اکثرا از سوی مدیران به نوع دیگری تعبیر می شود و به حاشیه راندن خبرنگاران و بایکوت کردن بحث عادی است .چنین موردی در دولت های مختلف و به اشکال متفاوت دیده می شود و متاسفانه باید گفت که عدم توانایی پاسخگویی مدیران از علل این امر است و حال آنکه مطالبه گری یکی از بخش های مهم حرفه ی خبرنگاریست.
شاید در ظاهر که می تواند این چنین نیز باشد اما اگر بخواهیم مشکلات این حرفه را در کنار آن قرار دهیم قطعا خبرنگاری در ایران نمی تواند به عنوان یک شغل مطرح شود و باید تنها حرفه ای باشد که با عشق و علاقه در کنار یک شغل ثابت دیگر به آن پرداخت تا بتوانید با راحتی خیال و بدون توجه به مسائل درآمدی به قلم زدن بپردازید !
اگر چه بارها مشکلات مربوط به خبرنگاران از سوی خود آنان به متولیان مطرح شده است اما همچنان این معضلات وجود دارد و از آنجایی که هر روز نسل جدیدی از خبرنگاران پا به عرصه می گذارند باید ساز و کارهای صحیحی در خصوص این شغل تبیین شود .
یادداشت: ماریا اخوان_ فعال رسانه ای
ثبت دیدگاه