به گزارش پایگاه خبری اندیشه روز ؛ در ابتدای شیوع ویروس کووید۱۹ به دلیل اینکه شکل جدید و ناشناخته ای از کرونا ویروس پدید آمده بود همه دولتها اشتباهاتی در خصوص نحوه عملکرد ویروس و بیماری داشتند و از آنجایی که همه ویروس ها به علت کپی برداری، جهش پیدا میکنند عوارض ابتلا آنها نیز تغییرات کم یا زیادی پیدا میکند. به گزارش سازمان بهداشت جهانی این ویروس در پانزده ماه گذشته بیش از یک میلیون تغییر داشته است ،اما آنچه که در تمام این مدت ثابت بود شکل انتقال آن به صورت یک صورت تغییر نیافته بوده و لزوم فاصله گیری و دوری گزینی اجتماعی را تداوم می بخشد.
اما ایران شیوه ایمنی گله ای را در پیش گرفت چرا که هیچ هزینه ای برای حاکمیت ندارد. از نظر پزشکی این شیوه در مورد کرونا باعث کاهش آمار ابتلا نمی شود و از طرفی اثرات منفی اقتصادی و اجتماعی بسیار جدی بر جامعه می گذارد.
وقتی نگاهی به آمار فروردین 1400 می کنیم متوجه می شویم باوجود اینکه سازمان بهداشت جهانی، میزان کشندگی نوع جهش یافته ویروس کرونا را خیلی بالا گزارش کرده اما در ایران اراده جدی برای کنترل آن وجود نداشته است.
وقتی از 12 شهرستان قرمز و 39 شهرستان نارنجی در اوایل فروردین به بیست و سه شهرستان قرمز و 44 شهرستان نارنجی در هفتم فروردین رسیدیم، حتما باید راه ها کاملا بسته و شهرهای قرمز قرنطینه اعلام می شدند اما فقط به یک اعمال جریمه نقدی اکتفا کردند وطبق آمار رسمی پانزده هزار بیمار مبتلا به کرونا به مسافرت رفتند و نتیجه آن ۲۵۷ شهرستان قرمز و ۱۲۹ شهرستان نارنجی و بیمارشدن و مرگ صدها هموطن شده است.
در همه جوامع افرادی قانون گریز وجود دارند در جامعه ما در همین موضوع کرونا گاه از سر جهل و نادانی، گاهی از سر خستگی از دوری گزینی و یا از روی لجبازی با دولت، افرادی بوده اند که اقدام به سفر کردند.
این وظیفه حاکمیت بود که با وضع قوانین بازدارنده جلوی سفرهای نوروزی در تعطیلات را بگیرد که امروز شاهد تعطیلی کسب و کارها و یا بیماری بخشی از نیروی کار و مولد اقتصادی نباشیم.
در واقع حاکمیت به دنبال راه حل های ساده و کم هزینه بود که عدم قرنطینه و نبستن راه ها نه تنها هزینه ای نداشت بلکه بخشی از کسر بودجه ای که در سال گذشته پنجاه درصد اعلام شده را جبران میکرد.
در واقع آنهایی که به مسافرت رفتند به خیال خود می خواستند به دولت دهن کجی کنند که نه تنها این امر محقق نشد بلکه برای جبران کسری بودجه به دولت کمک کردند و سلامت مردم بی گناه را نشانه گرفتند.
وقتی حاکمیت در موضوع سلامت عمومی جامعه، تصمیم را به عهده خود مردم قرار داده و درمانده عمل کرده این وظیفه تک تک افراد جامعه بود که هر کدام به عنوان یک انسان توسعه یافته و با خرد، از مسافرت صرف نظر میکردند.
شاید این تصور بود که با قرنطینه به کسب و کارها آسیب وارد می آید اما آیا به این نکته توجه کرده ایم که صدها سرپرست خانواده امروز بر اثر بی توجهی دولت و مردم بیکار شده و یا بیمار شده اند و توان فعالیت اقتصادی ندارند؟
در شرایط اقتصادی که از پاییز ۹۶ پس از خروج امریکا از برجام بر مردم ایران تحمیل شد،سفره خانواده ها کوچک و آسیب های اجتماعی و آمار بزهکاری افزایش پیدا کرد، با شیوع کرونا این وضعیت به مراتب بدتر شد.اگر ما نگاه اقتصادی صرف نیز داشتیم باید با اراده ای قوی زنجیره انتقال را پاره میکردیم تا نیروی کار جامعه بی جان و بیکار نشود که در پی آن پیامدهای اجتماعی و اخلاقی ناخوشایندی رخ بدهد.
پریسا پرشاد: فعال فرهنگی و رسانه ای
ثبت دیدگاه